MIJN PIJN...

Ik ben nog altijd aan het genezen van een heel recente "wonde"... die over gebrek aan vertouwen gaat, waar ik NOG NIET aan kan geloven die aan mij gedaan was.

Op 18 november van vorige jaar heb ik een "engel" ontmoet toen dat mijn dochter paard aan het rijden was. Het kwam toen over zoals een geluisterd gebed die voor mijn deur was afgezet als een ingepakt cadeau met een kaart die zei: "Dat dit soort gelukkigheid u goed doet. Dat jullie elkaar leert te houden en beschermen - geniet ervan want je hebt het verdiend!"

Ik ben die dag naar huis gegaan met een hart vol positieve verwachtingen en met een springende hart omdat ik zelf er niet kon geloven dat die geschenk voor mij was.

Na de ontmoeting met die "engel" heb ik de meeste fantastische maanden van de 13 jaar dat ik in België woon. Het was zoals ik mijn tweeling ziel, mijn tweede zus had gevonden. Het was ook toen dat ik een van de meeste zware momenten heb meegemaakt met de persoon dat ik veel van hield als mijn gezelschap... dat ze toen mij veel kracht en hoop heeft gegeven om verder te gaan in het leven... omdat ik niet meer alleen was! Ze heeft mij een soort vriendschap gegeven waar ik dacht niet te verdienen!

Maar, tot mijn grootste spijt, ben ik misbruikt geweest... en op de laagste manier mogelijk. Het persoon waar ik zo een vertrouwen op had die in een kwestie van dagen de sleutels van mijn huis had; iemand met wie ik kon praten uren aan een stuk ... mij zo veel pijn heeft veroorzaakt... :-(

Ze was een van de weinigste mensen die mij durfde vragen: "Wat denk je hierover Pa?" (Ja, zo noemde ze mij... ik vond het lief en speciaal ...) Die luistert naar wat ik te zeggen had, die respecteerde mijn manier van zijn en denken, die mij bijzonder advies gaf zonder mij te kritiseren (Zo dacht ik...) Wij konden gewoon niet uit elkaars gezelschap weg zijn!

Ik heb van haar kinderen gehouden zoals mijn eigen... Wij hadden zelfs gesproken dat ik bereid was om voor haar kinderen te zorgen als er ooit iets zouden gebeuren met haar (aangezien dat ze ook helemaal alleen was...)... zo diep was deze vriendschap!

Toen dat ik ontdekt heb, door mijn dochter, dat ze gekozen had om een relatie te beginnen met de persoon die mij het meeste pijn gedaan heeft in het leven, met hetzelfde persoon die letsels had achtergelaten in mijn lichaam, die ook dacht een persoon zonder karakter te hebben...heeft mij naar zo een diep put gebracht die gewoon ondenkbaar was. En zeker van iemand die (zoals mijn eigen zus zegt) zei dat ze van mij houdt en respecteerde. Meer dan vernederend was het héél pijnlijk iets zien verdwijnen dat VOOR MIJ (want ik kan alleen over mijn eigen spreken) héél mooi en speciaal was, voor iemand die haar niet gelukkig zal maken... Ik voel het niet spijtig voor haar, omdat het haar eigen keuze was. En ja, zo een bijzonder vriendschap was het niet want inneens had ik niks meer te zeggen!

Ik kan zelfs begrijpen dat ze gevoels voor hem zou kunnen hebben, maar de ontrouw was veel hoger. En misschien omdat IK dat niet zouden durven doen tegen een echte vriendin van mij, zelfs als ik verschrikkelijk veel van een andere man zou "houden", dat ik van haar dit niet had verwacht. En, als ik nog aan denk, over haar woorden over hoe belangrijk dat ik in haar leven was, dit zijn nu voor mij woorden in het wind...

Het is eigenlijk voor haar dat ik dit helemaal schrijf, zelfs als ze dit niet lees, maakt eigenlijk niet uit omdat ik zelf de kans niet had VERDIEND om de WAARHEID te horen van zij zelf zodat zij mijn pijn kon verzachten...

Dit was zeker een van de pijnlijkste leed dat ik ooit heb moeten mee maken! Het was door die "liefde" dat ik voor haar had dat ik dit allemaal schrijf... door mijn pijn, en zoals ze zelf zegt: "Niks kan nu nog gezegd worden aangezien dat alles wordt bekeken door het prisma van het NU". Ik mis haar verschrikkelijk...

Ik wil van die mooie herinnering van de eerste ontmoeting houden en, niet met pijn maar wel door iemand die in mijn leven is gekomen die mij TIJDELIJK speciaal had laten voelen - Zelfs als dat eerlijk geweest was of niet!!!